Κάποιοι κινηματογραφικοί και τηλεοπτικοί χαρακτήρες είναι καταδικασμένοι να φέρουν την στάμπα του κακού, του επικίνδυνου, του αλλόκοτου, του εγκληματία και του τρομακτικού. Σίγουρα οι ίδιοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού η δράση και η γενικότερη συμπεριφορά τους δεν θα μπορούσαν να τους κατατάξουν στους καλούς. Παρόλο που μετράνε κάμποσα χρόνια, «πέφτουμε» μέχρι και σήμερα συχνά πυκνά επάνω τους.
Η αλήθεια είναι πως δεν ζαρώνουμε πλέον από τον φόβο μας, ιδιαίτερα στις ταινίες περασμένων δεκαετιών, καθώς τα σύγρονα εφέ έχουν τόσο πολύ εξελιχθεί που κάποια παλιά φαντάζουν πλέον αστεία. Σίγουρα όμως κατορθώνουν να ανασύρουν από την μνήμη μας την ανατριχίλα που προκαλούσε, σε μας κυρίως τα παιδιά της δεκαετίας του ’60 και ’70, το άκουσμα και μόνο της λέξης «Δράκουλας»!
Οι πιο γνωστοί από αυτούς τους τρομακτικούς τύπους δεν υπήρξαν αποκύημα της φαντασίας ενός σεναριογράφου ή σκηνοθέτη. Ξεπήδησαν μέσα από τις αράδες κάποιου συγγραφέα και μετέπειτα τους δόθηκε και μια δεύτερη ευκαιρία από τους εκπροσώπους της έβδομης τέχνης, η οποία και τους εδραίωσε για τα καλά.
Ας θυμηθούμε ορισμένους:
Κόμης Δράκουλας
Ο θρύλος του Κόμη Δράκουλα, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Βλαντ Ντρακούλ ο Τρίτος, απορρόφησε τόσο πολύ τον Ιρλανδό συγγραφέα Μπραμ Στόκερ, που αποφάσισε να βασίσει πάνω σ’αυτόν το μυθιστόρημά του που έφερε τον τίτλο «Δράκουλας» και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1897. Ο Βλαντ Ντρακούλ υπήρξε για οκτώ χρόνια βοεβόδας (Τίτλος στρατιωτικών και πολιτικών διοικητών) σε περιοχή της Βλαχίας, στην οποία βρίσκονται και τα Καρπάθια Όρη.
Στην Ρουμανία θεωρείται ήρωας, ενώ παγκοσμίως τον έκανε κυρίως γνωστή η θηριωδία του. Ως ηγεμόνας δεν έβλεπε κανέναν λόγο να μην αφανίσει τους τοπικούς άρχοντες Βογιάρους, ενώ τίποτα δεν τον εμπόδισε να “παλουκώσει” το 1459 διπλωματικούς απεσταλμένους των Οθωμανών. Το παλούκωμα ήταν ο προσφιλής τρόπος βασανισμού, που είχε υιοθετήσει τοποθετώντας παλούκια σε ομόκεντρους κύκλους γύρω από τα τείχη της πόλης, όπου κι άφηνε τα πτώματα για μήνες εκτεθειμένα.
Τύφλωση, ακρωτηριασμοί κι άλλα βασανιστήρια, μα και φήμες ότι βουτούσε το ψωμί του στο αίμα των Οθωμανών και μη θυμάτων του, ήταν υπέραρκετα για να πλάσουν τον γνωστό πλέον σε όλους θρύλο του αιμοσταγή Κόμη.
Το βιβλίο του Στόκερ ανήκει στην γοτθική λογοτεχνία, που συνδυάζει τον τρόμο με τον ρομαντισμό κι έχουμε να κάνουμε με ένα επιστολικό μυθιστόρημα, στο οποίο καταγράφονται ημερολογιακά οι χαρακτήρες. Οι κύριοι χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι φυσικά ο Κόμης Δράκουλας, ένα μοχθηρό βαμπίρ και ο Τζόναθαν Χάρκερ, δικηγόρος που φυλακίζεται στο κάστρο του Δράκουλα.
Φαντομάς
O συγκεκριμένος χαρακτήρας του 1911 είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας των συγγραφέων-δημοσιογράφων Marcel Allain και Pierre Souvestre, ύστερα από «ανάθεση» από τον εκδότη τους. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα και μόνο βιβλίο, αλλά για μια σειρά βιβλίων, τα οποία είχαν κάνει μεγάλη αίσθηση.
Ο Φαντομάς είναι ένας εγκληματίας, που οι ίδιοι οι δημιουργοί του συνήθιζαν να αποκαλούν «Ιδιοφυϊα του Εγκλήματος» και «Κύριο του Τρόμου». Οι πράξεις αυτού του σκοτεινού κακοποιού σίγουρα δεν τον άφησαν να περάσει απαρατήρητος.
Άλλοτε έγδερνε τα θύματά του για να φτιάξει γάντια από τα χέρια τους και να αφήσει τα δακτυλικά τους αποτύπωματα στον χώρο του εγκλήματος, κι άλλοτε κρεμούσε το θύμα στην καμπάνα εκκλησίας, ώστε κάθε φορά που εκείνη χτυπάει να στάζει το αίμα κάτω.
Η ταυτότητα του Φαντομά είναι εύπλαστη και τα ίχνη του άρατα, ενώ το πρόσωπό του δεν το γνωρίζει κανείς, αφού καλύπτεται μονίμως από μια μαύρη μάσκα. Είναι από τους πρώτους κακοποιούς που απέκτησε κινηματογραφικά σάρκα και οστά, ενώ η φράση «Σαν τον Φαντομά», όταν αναφερόμαστε σε απότομη εμφάνιση κάποιου ικανή να μας κόψει το αίμα, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως τις μέρες μας.
Φρανκενστάιν
Ο περιβόητος και άκρως διαχρονικός αυτός χαρακτήρας είναι γυναικείο δημιούργημα! Η γοτθική νουβέλα της οποίας ο πλήρης τίτλος ήταν «Φρανκενστάιν: Ο σύγχρονος Προμηθέας» προέκυψε μέσα από ένα λογοτεχνικό παιχνίδι. Γράφτηκε εν έτη 1816 από την 18χρονη τότε Μαίρη Σέλεϊ, κόρη συγγραφέως και αναρχικού για την εποχή φιλοσόφου.
Την συγκεκριμένη χρονιά η Σέλεϊ βρέθηκε ανάμεσα σε ανθρώπους της λογοτεχνίας, με τους οποίους διατηρούσε φιλικές σχέσεις κι έκαναν μαζί διακοπές στην λίμνη της Γενεύης. Ας σημειωθεί ότι ένας από αυτούς ήταν και ο πολύ κοντινός σε μας Λόρδος Βύρων. Όλοι ήταν λάτρεις της ανάγνωσης ιστοριών με φαντάσματα κι έτσι ο Λόρδος πρότεινε να κάνουν ένα «πείραμα», κάτι σαν παιχνίδι που φυσικά θα αναδείκνυε στο τέλος κάποιον νικητή.
Η ιστορία που γράφει η Σέλεϊ έχει ως κεντρικούς χαρακτήρες τον νεαρό φοιτητή ανατομίας και χειρουργικής Βίκτορ Φρανκενστάιν και το δημιούργημα-τέρας με το οποίο σκοπεύει να αποδείξει πως μέσω των ερευνών του μπορεί να ζωντανέψει κάτι φαινομενικά νεκρό. Συλλέγοντας με δόκιμους και μη τρόπους μέρη πτωμάτων, δημιουργεί ένα τέρας στο οποίο καταφέρνει εν τέλει να εμφυσήσει ζωή. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι λίγο ως πολύ γνωστή με τον Φρανκενστάιν να αποτελεί σίγουρα τον «πατέρα» της επιστημονικής φαντασίας.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Φρανκενστάιν εκδόθηκε αρχικά το 1818 δίχως να αναφράφεται το όνομα του δημιουργού. Στην επανέκδοση που ακολούθησε μπορούσε κανείς να διαβάσει πλέον το όνομα της Σέλεϊ, η οποία θα έγραφε στον πρόλογο ”Η ιδέα μου ήρθε σε όνειρο που είδα όντας ξύπνια”.
Το φάντασμα της Όπερας
Το συγκεκριμένο βιβλίο εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να συναρπάζει τους βιβλιοφάγους όλου του κόσμου. Μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού, που ήταν γνωστός για τα μυστηριώδη και αστυνομικά του μυθιστορήματα, το οποίο εκδόθηκε αρχικά σε συνέχειες σε ημερήσια γαλλική εφημερίδα και το 1910 κυκλοφόρησε υπό την μορφή τόμων.
Όπως φανερώνει και ο τίτλος όλα εκτυλίσσονται στον χώρο της Όπερας, συγκεκριμένα σε εκείνον της Όπερας του Παρισιού. Ανεξήγητα ατυχήματα και μια απαγωγή οδηγούν μονάχα σε ένα πρόσωπο: στο «Φάντασμα της Όπερας».
Αυτός δεν είναι άλλος από τον Έρικ, έναν παραμορφωμένο πρώην ταχυδακτυλουργό που παθιάζεται με την νεαρή σοπράνο Κριστίν Ντααέ.