Ο Charles Ogle γεννήθηκε στις 6 Απριλίου του 1851 στο Marylebone. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας και μεγάλωσε σε ένα αστικό περιβάλλον πολύ κοντά στο Λονδίνο. Φοίτησε στο τμήμα αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και μαθήτευσε κοντά στον μεγάλο αρχιτέκτονα της εποχής, Frederick William Roper.
Η ζωή του είχε αρχίσει να διαγράφεται μπροστά του λαμπρή στην αρχιτεκτονική. Όμως ο νεαρός Charles είχε παράλληλη δραστηριότητα στην Builder, όπου έγραφε περιστασιακά. Η γραφή του ήταν ξεχωριστή και η ανάγκη έκφρασης και μετάδοσης των γεγονότων ολοένα μεγάλωνε μέσα του.
Η αγάπη του για την κλασική και διαχρονική αρχιτεκτονική, τον έφερε το 1875 στην Ρώμη και την Αθήνα. Εκεί συνεργάστηκε με τον διάσημο αρχιτέκτονα Ernst Moritz Theodor Ziller, ενώ παράλληλα έκανε δωρεάν μαθήματα Αγγλικής γλώσσας σε Έλληνες.
Για τις ενέργειές του και τον θερμό φιλελληνισμό του τιμήθηκε από τον βασιλέα Γεώργιο Α΄ με το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.
Παρόλα αυτά συνέχιζε να γράφει. Είχε ήδη χτίσει γύρω από το όνομά του τον τίτλο του έγκυρου δημοσιογράφου όταν απευθύνθηκε στην Times για συνεργασία, η οποία επισημοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1876. Ως νέος επίσημος ανταποκριτής της Times, μια καινούργια καριέρα ξεκινά για τον Charles.
Ο ίδιος ζητά να γίνει πολεμικός ανταποκριτής και να πραγματοποιήσει μια πολύ σπουδαία αποστολή: να καλύψει τον Τουρκικό πόλεμο που μαίνονταν σε Μαυροβούνιο, Ερζεγοβίνη και Ελλάδα. Τα κείμενά του άφηναν εντυπώσεις και οι ανταποκρίσεις του ήταν περιζήτητες. Ωστόσο το έντονο φιλελληνικό του πνεύμα επηρέασε μεγάλο πλήθος των κειμένων του και με την αναγνωρισιμότητά του κατόρθωσε να επηρεάσει την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για τα τεκταινόμενα.
Το ίδιο διάστημα, η Θεσσαλία, ως προπύργιο των επαναστατικών δράσεων για την προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα, ήταν σε αναβρασμό. Στις 15 Ιανουαρίου του 1878 στον Άγιο Λαυρέντιο, 40 περίπου Πηλιορείτες συνέστησαν την Προσωρινή Κυβέρνηση του Πηλίου. Εκεί αποφάσισαν την έναρξη του αγώνα για την ανεξαρτησία της Θεσσαλίας και κατά συνέπεια την ένωσή της με την ελεύθερη Ελλάδα. Λίγες μέρες μετά, στις 27 Ιανουαρίου, άλλοι 60 περίπου συγκεντρώθηκαν στην Πορταριά και ορκίστηκαν να αγωνιστούν μαζί τους.
Στις αρχές του Φλεβάρη έφθασαν 800 εθελοντές αγωνιστές από την ελεύθερη Ελλάδα στο Κεραμίδι και στο Σκλήθρο, οι οποίοι συντόνισαν τους ντόπιους ώστε να σχηματίσουν ικανές ομάδες. Με ορμητήριο την Βουλγαρινή (σημερινή Έλαφος) σχεδίασαν να επιτεθούν στον τουρκικό στρατό που είχε συγκεντρωθεί στην Κουκουράβα, ακριβώς κάτω από το χωριό Μακρινίτσα.
Η Μακρινίτσα εκείνη την εποχή αποτέλεσε σημαντικό στρατηγείο λόγω της θέσης της, αφού στον Βόλο υπήρχαν ξένες πρεσβείες και διάφοροι εκπρόσωποι του διεθνούς Τύπου. Η επιλογή των Τούρκων να συγκεντρώσει τις δυνάμεις τους εκεί δεν ήταν διόλου τυχαία. Το χωριό αποτελεί ένα φυσικό οχυρό και παρατηρητήριο απ’ όπου μπορούσε κανείς να ελέγχει τις κινήσεις τόσο στον Βόλο όσο και στον Παγασητικό.
Η κινητικότητα στην Θεσσαλία κέντρισε το ενδιαφέρον του Ogle, ο οποίος αποφάσισε να μεταφερθεί στο Πήλιο για καλύψει τα γεγονότα από κοντά.
Μόλις μερικές μέρες μετά την άφιξή του, έλαβε χώρα η πρώτη μάχη της Μακρινίτσας. Ξεκίνησε στις 6 Φεβρουαρίου 1878 και διήρκησε 3 ημέρες. Οι 200 από τους αντάρτες ήρθαν αντιμέτωποι με περισσότερους από 4.500 Τούρκους στρατιώτες στον Σαρακηνό και κατάφεραν να σκοτώσουν 600 από αυτούς. Η μεγάλη μάχη ούσα άνιση οδήγησε στην ήττα των Ελλήνων.
Όσοι από τους πρωτοστάτες σώθηκαν στράφηκαν στο ορμητήριο της Βουλγαρινής για να ανασυνταχθούν. Οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Μακρινίτσα, έσφαξαν όσους βρήκαν στον διάβα τους, ακόμα και μικρά παιδιά, και λεηλάτησαν τα σπίτια των κατοίκων.
Ο Charles κατέγραψε αυτές τις σκληρές εικόνες, απέδωσε τιμή στην δυναμική της τριήμερης αντίστασης των Ελλήνων και σχολίασε πολύ αρνητικά την ωμή επίθεση των Τούρκων στον άμαχο πληθυσμό. Τα κείμενά του είχαν αντίκτυπο στην Ευρώπη και αυτό δεν άρεσε στους Τούρκους.
Μετά την πρώτη μεγάλη μάχη, ο τουρκικός στρατός στράφηκε στην Βουλγαρινή. Εκεί εντόπισαν τους 10 επαναστάτες που σώθηκαν, τους οδήγησαν σε μια απότομη χαράδρα και άρχισαν να τους σουβλίζουν με τις λόγχες τους μέχρι θανάτου, ξεκινώντας από τα μάτια. Για να μην γίνει αντιληπτό το συμβάν, μάζεψαν τις σορούς και τις έκρυψαν σε έναν λάκκο, τον οποίο σκέπασαν με κλαδιά.
Ο τόπος της σφαγής σήμερα είναι γνωστός ως Σκοτωμένοι και προς τιμήν των μαρτύρων επαναστατών, έχει τοποθετηθεί στο σημείο μνημείο. Σύμφωνα με τους αστικούς θρύλους, ακόμα ακούγονται οι φωνές των μαρτύρων και προκαλούν τρόμο στους διαβάτες.
Μετά από έρευνα, ο Charles Ogle εντόπισε ίχνη από τα πτώματα και δημοσιοποίησε το δόλιο γεγονός με άρθρο του στην Times.
Οι τουρκικές αρχές εξαγριώνονταν με τις ανταποκρίσεις του και έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό της Αγγλίας για να μαζέψουν “τον πράκτορα που λειτουργεί υπέρ των Ελλήνων και υποκινεί την επανάσταση”.
Ο υπόλοιπος Φεβρουάριος πέρασε με μικροσυγκρούσεις μέχρι που κατέπλευσε ο διοικητής του τουρκικού στόλου Hobart Πασάς με μοίρα πολεμικών εκ των οποίων αποβιβάστηκαν περίπου 6.000 στρατιώτες. Με αυτόν τον τρόπο απέκλεισε το Πήλιο από τις Βόρειες Σποράδες και μπόρεσε να ασκήσει πιέσεις, ώστε οι Έλληνες οπλαρχηγοί να παραδώσουν τα όπλα τους.
Για να γίνει αυτό, ο Hobart προσπάθησε να συναντήσει τον Ogle για να του ζητήσει να μεσολαβήσει. Εκείνος αρνήθηκε δηλώνοντας πως δεν έχει αυτή την δικαιοδοσία ή αυτόν τον ρόλο. Μετέβη στην Μακρινίτσα, όπου βοήθησε με κάθε τρόπο τους κατοίκους να προετοιμαστούν για την επίθεση. Μάλιστα, με δικά του έξοδα ανέθεσε σε εργάτες να κατασκευάσουν χαρακώματα τέτοια που θα ενίσχυαν την θέση των Ελλήνων.
Στις 17 Μαρτίου ξεκίνησε η δεύτερη μάχη της Μακρινίτσας. Οι ελληνικές δυνάμεις, παρά την θέλησή τους και τις προσπάθειές τους, υποχώρησαν και οι Τούρκοι επανέλαβαν το μακελειό.
Οι άγριες σφαγές έκαναν τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης να μεταβεί στον Βόλο για συνθηκολόγηση και τότε έγινε αντιληπτή η απουσία του Ogle. Σήμανε συναγερμός, ενημερώθηκε ο Τρικούπης και όλοι οι πρόξενοι των ξένων δυνάμεων κινητοποιήθηκαν μαζί με τον Έλληνα πρόξενο Τζιώτη.
Μετά από έρευνες βρέθηκε το πτώμα του αποκεφαλισμένο στο Ωμέγα Ρέμα και αποκαλύφθηκε μετά από μαρτυρίες ότι ο 25χρονος Charles Ogle είχε δολοφονηθεί, μετά την λήξη της μάχης στις 17 Μαρτίου του 1878.
Οι ανακρίσεις ανέδειξαν πως τον δολοφόνησαν δύο Τούρκοι στρατιώτες. Οι ανατριχιαστικές καταθέσεις περιέγραφαν ότι, μόλις βεβαιώθηκαν πως ήταν νεκρός, έκοψαν το κεφάλι του και το κάρφωσαν σε μία λόγχη για να το περιφέρουν περιπαικτικά.
Οι Τούρκοι είχαν κρύψει το πτώμα του και με διάφορα άλλοθι δήλωναν ότι τον δολοφόνησαν οι επαναστάτες. Διαψεύστηκαν όμως όταν εντοπίσθηκε το διαβατήριό του στα χέρια ενός Τούρκου στρατιώτη, ενώ ένας άλλος διέθετε τα ρούχα του προς πώληση.
Μόλις ο θάνατός του έγινε γνωστός στην Αθήνα, συγκλόνισε κοινή γνώμη και κυβέρνηση.
Η σορός του μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στον Βόλο και διατέθηκε για λαϊκό προσκύνημα. Γυναίκες της πόλης, για να τον τιμήσουν, είχαν κεντήσει στην κορδέλα που μπήκε στο φέρετρό του την εξής φράση:
Ου σκεπάζεται αρετή σου, ουδ’ επίβουλος σφαγή σου, Ογλ φιλελεύθερε.
Στις 28 Μαρτίου μεταφέρθηκε στον Πειραιά από το Βόλο με το αγγλικό πολεμικό πλοίο “Wizard”. Η υποδοχή της σωρού του έγινε με εξίσου μεγάλες τιμές και πρωτοφανή συγκίνηση από πλήθος κόσμου. Μάλιστα, οι έμποροι της πρωτεύουσας ετοίμασαν μεγαλόπρεπο στεφάνι στην κορδέλα του οποίου αναγράφηκε το εξής:
Έκπρεπέ εν Βρετανοίς Κάρολον πολυδάκρυτον Ογλ Στίφεα κυκλώπων έκτανον ουχί οσίως Πηλίου εν κλιτύσιν κηρός μεμαώτα μελαίνης γης εξαρπάζειν Θεσσαλίης τέκεα
Η κηδεία του έγινε στις 29 Μαρτίου του 1878 στον καθολικό ναό του Αγίου Διονυσίου, όπου παρέστησαν πλήθος επισήμων και λαϊκού κόσμου.
Τον επικήδειο λόγο εκφώνησαν ο Τιμολέων Φιλήμων και ο Γάλλος πρεσβευτής. Ο τότε δήμαρχος της Αθήνας, Παναγής Κυριακός, παραχώρησε δωρεάν χώρο ταφής στο Α΄ Νεκροταφείο, δίπλα στον τάφο του ναυάρχου Κανάρη.
Η οικογένειά του, μέσω τηλεγραφήματος προς τον τότε πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κουμουνδούρο, ευχαρίστησε την ελληνική κυβέρνηση και τον Χαρίλαο Τρικούπη, που ασχολήθηκαν ενεργά με την ταφή του τέκνου της.
Ο Charles Ogle άφησε ψυχή και σώμα στα χώματα του Πηλίου όπως και εκατοντάδες Έλληνες αγωνιστές. Η μάχη και η θυσία τους έμειναν στην ιστορία επηρεάζοντας τα γεγονότα.
Λίγα χρόνια αργότερα στην συνδιάσκεψη του Βερολίνου τον Μάρτιο του 1881, αποφασίστηκε η παραχώρηση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με διάφορα ντοκουμέντα, επιβεβαιώνεται ότι η προσάρτηση επετεύχθη κατόπιν των προσπαθειών της Αγγλίας και συγκεκριμένα του φιλέλληνα Πρωθυπουργού William Ewart Gladstone, ο οποίος ήθελε τιμητικά να ενισχύσει τον αγώνα για τον οποίο χάθηκε ο Ogle.
Ο άδικος και τραγικός θάνατος του Ogle τιμήθηκε από τον ηθοποιό Βασίλειο Κ. Ανδρονόπουλο, που εξέδωσε το 1890 στα Τρίκαλα, το θεατρικό έργο Δολοφονία Καρόλου Ογλ εν τη μάχη Μακρυνίτσης: Δράμα Εθνικόν εις πράξεις δύο μετ’ Αποθεώσεως.
Στον Βόλο μία από τις πιο κεντρικές οδούς έχει ονομαστεί προς τιμήν του, ενώ στην Μακρινίτσα τοποθετήθηκε το 1932 τιμητικό μνημείο, κατά την αποκάλυψη του οποίου τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση.