Σκηνές βγαλμένες από σενάριο ταινίας τρόμου. Σκηνές, που αντί για την χαρακτηριστική μουσική, έχουν επενδυθεί κυρίως από την εκκωφαντική σιωπή των θεατών. Οξύμωρο σχήμα, αλλά οξύμωρες είναι και οι συνθήκες που επικρατούν!
Μήνες τώρα είχαμε λάβει τα εχέγγυα για την πρόληψη και την ασφάλεια των δασικών εκτάσεων και σχεδόν εν μια νυκτί, μεγάλοι πράσινοι πνεύμονες και επίγειοι παράδεισοι τυλίχθηκαν στις φλόγες. Αρκετές ημέρες μετά την πρώτη σπίθα ακόμα μετράμε πληγές, κραυγές, δάκρυα και μεγάλο βάρος στις ψυχές όλων, πληγέντων και μη.
Δεν θέλω να σταθώ στο πολιτικό κομμάτι της ιστορίας, δεν έχει νόημα άλλωστε, στο ίδιο έργο θεατές έχουμε υπάρξει και πάλι. Πώς να ξεχάσεις τις τόσες εστίες που έχουν κάνει στάχτες την βιοποικιλότητα, την ζωή και τα όνειρα χιλιάδων ανθρώπων. Και που δεν έχει καεί το “πελεκούδι” όλα αυτά τα χρόνια κι εμείς να μένουμε αποσβολωμένοι που για άλλη μια φορά δεν έγιναν τα αυτονόητα, τα αναμενόμενα, τα “προβλεπόμενα”.
Δεν θα σταθώ ούτε στα μεθεόρτια! Ως κλασικό πια θέμα, μετά από κάθε μεγάλη κοινωνική πληγή ξεκινά ο μέγας διχασμός, οι αναλύσεις, οι τοποθετήσεις, οι γενικεύσεις, όλα αυτά που θεωρώ πως πια όχι μόνο έχουν κουράσει αλλά είναι πιο γραφικά κι από τα όμορφα χωριά του Πηλίου μας…
Δεν θα σταθώ στην αναζήτηση ευθυνών αν και εδώ αξίζει να βάλει κανείς μια άνω τελεία. Αξίζει γιατί πολλές από αυτές τις πληγές τις έχουμε ξύσει λιγάκι κι εμείς ως πολίτες πολύ πριν αρχίσουν να αιμορραγούν. Είναι και η στάση ζωής μας, η νοοτροπία μας, η διαφυγή και αποφυγή του νόμου, η προσφυγή στην νόμιμη παρανομία και η τάση μας να βαφτίζουμε φυσιολογικές, καταστάσεις οι οποίες δεν είναι. Είναι και η ευθύνη της ψήφου που την χειριζόμαστε ως το εισιτήριο στην βολή και την “ευκολία”…
Ε όχι, δεν θα το αναλύσω περισσότερο, τουλάχιστον όχι τώρα…
Εκεί που θέλω να σταθώ είναι εκεί που υπάρχει η αναζωπύρωση της κοινωνικής μας προόδου! Εκεί που παύει η εθνική υπερηφάνεια και αρχίζει η ηθική υπερηφάνεια. Μια μορφή υπερηφάνειας που την αξίζουμε και πρέπει να την επιδιώκουμε.
Θα σταθώ λοιπόν στις στιγμές που ανάμεσα στα δάκρυα, βρίσκεις χαμόγελα, πάθος για ζωή, αλληλεγγύη και συμμαχία. Εκεί που άνθρωποι από άλλες περιοχές έσπευσαν στα σημεία και πάλεψαν με όσα μέσα είχαν για σπίτια και περιουσίες άλλων. Εκεί που με λιγοστά μέσα όρμησαν μέσα στο πύρινο θεριό και έσωσαν ζώα, οικόσιτα και μη…
Θα σταθώ στους ανθρώπους που παλεύουν δίχως μέσα αλλά με την καρδιά τους και την ψυχή τους, εισπνέοντας τον θάνατο της φύσης και των περιουσιών τους, και δεν παρέδωσαν τα όπλα. Εκεί που οι νέοι της περιοχής έδιωξαν τους ανήμπορους και ανυπεράσπιστους ώστε να σωθούν και έκατσαν εκείνοι εκεί για να υπερασπιστούν τους κόπους της δικής τους ζωής.
Θα σταθώ σε ανθρώπους που δεν υπολόγισαν τον φόβο τους και έκαναν πράξεις αυτοθυσίας, όταν αβοήθητοι από τον κρατικό μηχανισμό, έδωσαν μάχη με τις πύρινες γλώσσες. Εκεί που αλλοδαποί, άνθρωποι που βρέθηκαν σε αυτή την περιοχή συγκυριακά, έγιναν μαχητές της φιλόξενης γης…Εκεί που αναγνωρίσιμα πρόσωπα έχασαν την λάμψη της φήμης τους και βάφτηκαν μαύροι από τις στάχτες….
Θα σταθώ στο κύμα συμπαράστασης που ξάφνου έλυσε όλους τους διχασμούς και ένωσε τον κόσμο σε έναν κοινό σκοπό, να σώσει οτιδήποτε, αν σώζεται. Να σώσει την αξιοπρέπεια και την ευζωία των ανθρώπων που έχουν χάσει σημαντικά στοιχεία της ζωής τους, το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, τον μπαξέ που τους έδινε να φάνε και κάθε πηγή παραγωγής για τα προς το ζην…
Θα σταθώ στους εκατοντάδες εθελοντές των πεδίων μάχης, τους εθελοντές των σημείων συγκέντρωσης προσφορών, αλλά και σε εκείνους που παρευρίσκονται στα σημεία συγκέντρωσης των πυρόπληκτων προσφέροντας μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, λίγη αισιοδοξία…
Στέκομαι στην ελπίδα ότι ο κόσμος μας δεν είναι τόσο σαθρός όσο φαίνεται και πως πραγματικά υπάρχουν λόγοι για να πιστεύεις πως μπορούν να έρθουν καλύτερες μέρες για όλους. Στέκομαι εκεί που τόσο εύκολα γίνεται αυτός ο κόσμος μια αγκαλιά όταν υπάρχει ανάγκη! Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η κοινωνία μας αν ήμασταν έτσι και τις υπόλοιπες περιόδους του χρόνου;!
Πρέπει να στηρίξουμε περισσότερο την ανιδιοτέλεια, την καλοσύνη, τον σεβασμό, την ενσυναίσθηση, την ηθική υπερηφάνεια. Να εξυψώνουμε καθημερινά το είναι μας με πράξεις τέτοιου σκοπού. Ας πάρουμε αφορμή από το παρελθόν, που μας έχει εμποτίσει με την εθνική υπερηφάνεια, κι ας αναλύσουμε τι ήταν αυτό για το οποίο είμαστε πραγματικά υπερήφανοι.
Είμαστε περήφανοι για την πολύπλοκη σκέψη και φιλοσοφία που ανέπτυξαν οι άνθρωποι, ήταν μπροστά από όλους αλλά και μπροστά από την εποχή τους. Ανέπτυξαν ιδεώδη και αξίες, προσπάθησαν να έχουν έναν βίο άξιο προς μνημόνευση, είχαν την λεγόμενη υστεροφημία. Γι’ αυτό και τους θυμόμαστε και τους αναφέρουμε ακόμα.
Εμείς οι σύγχρονοι και “πολιτισμένοι” πόσες φορές λειτουργήσαμε υπό των προτύπων αυτών;
Κάπου χάσαμε την μπάλα και η υστεροφημία έγινε υστεροβουλία. Έχουμε μάθει να κάνουμε πράξεις με αυτοσκοπό το αντάλλαγμα και όχι την ηθική μας ικανοποίηση, την εξαργύρωση των ιδεωδών και της φιλοσοφημένης στάσης ζωής. Έχουμε γίνει έρμαια των συμφερόντων, της βολής και των βουλευμάτων τρίτων.
Γι’ αυτό στάθηκα στα ανωτέρω… Είναι η σπίθα που μπορεί να κάψει τα απόβλητα του παρελθόντος, της ανασφαλούς ανατροφής μας και της επισφαλούς διαστροφής μας πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο, και συνήθως αυτός ο λόγος αφορά μια δύστυχη συνθήκη…
Όλα γίνονται για τον λόγο που παλεύουμε να γίνουν! Ας κάνουμε μια αναστροφή προς την ποιότητα και την κοινωνική ηθική προκειμένου να γίνουν τα πράγματα αλλιώς. Φτάνουν πια τα άλλοθι πως ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, καθώς αυτό το ένα χελιδόνι μπορεί να κάνει την άνοιξη ακριβή.
Το παράδειγμα των όσων ζούμε την τρέχουσα περίοδο το επιβεβαιώνει. Κι είναι παράδειγμα προς μίμηση…
Γι’ αυτό λοιπόν αξίζει να πιστέψουμε πως η αναγέννηση από τις στάχτες δεν είναι ένα προνόμιο του Φοίνικα, αλλά εκείνου που ελπίζει, προσπαθεί και μάχεται για εκείνη!