Για την ιστορία της ημέρας, όντως το γεγονός, ότι σήμερα είναι η εαρινή ισημερία, ήταν η αφορμή για να οριστεί αυτή η γιορτή. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε αυτή την ημέρα που για ολόκληρη την ανθρωπότητα συνδυάζει το φως και το σκοτάδι, σε παραλληλισμό με την ποίηση που συνδυάζει την αισιοδοξία με το πένθος.
Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε με μεγάλη επιτυχία το 1998, με ελάχιστα έξοδα και πολλούς εθελοντές.
Έναν χρόνο μετά, ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός (πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO), εισηγήθηκε ώστε η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Η πρόταση υποστηρίχθηκε από διάφορους πρέσβεις της Μεσογείου, υπερψηφίστηκε και με την επίσημη ανακοίνωση δήλωσαν:
Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα αναδείξει την ποίηση ως μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να θεμελιώσει την ταυτότητά της.
Οι εορτασμοί αυτοί μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, και να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά «Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση»
Κι όμως, όσο κι αν η εποχή μας έχει απομακρύνει λίγη από την λογοτεχνία γενικότερα, αξίζει να θυμόμαστε ότι η ποίηση αποτελεί την πρώτη μορφή λογοτεχνικής έκφρασης και είναι, ουσιαστικά, ο πρώτος δείκτης αναγνώρισης πολιτισμών με ανεπτυγμένη πολιτιστική κληρονομιά.
Τα πρώτα ποιήματα, που γράφτηκαν ή διασώθηκαν στον χρόνο, αφορούσαν ύμνους θεών, θρήνους ή έκφραση υπέρμετρης χαράς, τα οποία ήταν συνήθως συνδυασμένα με μουσική και χορό.
Οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν στον Ελλαδικό χώρο, ανέπτυξαν σπουδαία είδη ποίησης τα οποία έγιναν σπουδαία παρακαταθήκη τόσο για τις επόμενες γενιές που ακολούθησαν όσο και για την ανάπτυξη και εξέλιξη άλλων πολιτισμών.
Ωστόσο, υπάρχουν διεθνώς πολλοί μεγάλοι και αναγνωρισμένοι ποιητές που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο λογοτεχνικό μωσαϊκό της ανθρωπότητας, μοιράζοντας τις σκέψεις, τις ιδέες, τα συναισθήματά τους υπό το πέπλο της έμπνευσης της στιγμής.
Ακόμα και γύρω μας, υπάρχουν όμως εξίσου δημιουργικοί, μικροί, αφανείς δημιουργοί που σκορπούν τις πινελιές τους στον μουντό καμβά του κόσμου προσπαθώντας να αλλάξουν την μονοδιάστατη εικόνα του.
Αν βρεθείτε δίπλα τους, ακούστε τους, διαβάστε τους, ζήστε τους έστω και για λίγο.
Είναι τόσο όμορφο να ξυπνάς συναισθήματα ή σκέψεις μέσα σου που δεν ήξερες πως είχες…
Θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα στην ποίηση, με ένα δικό μου ποίημα, που εμπνεύστηκα και κατέγραψα το 2015.
Ρίσκο, το χρώμα σου είναι σίγουρα λευκό
γιατί κατέχεις αγνότητα απ’τις ελπίδες…
Κρατάς στα χέρια σου τ’όνειρο ζωντανό
και του θάρρους εκπέμπεις τις αχτίδες!
Ρίσκο, το χρώμα σου είναι σίγουρα λευκό
γιατί το λευκό κρύβει τα χρώματα όλα!
Πώς να μην είσαι άραγε το χρώμα αυτό
με τέτοια αποτελέσματα σπινθηροβόλα;
Χάσεις-κερδίσεις, πάντα κάτι απ’αυτό σου μένει,
μπορεί να σου δώσει μάθημα, ουσία, σκοπό…
Όποιος αγαπάει, με θράσος τολμά κι υπομένει
και ξέρει πως το ρίσκο έχει σίγουρα χρώμα λευκό!