Η Ιωάννα Δαμηλάτη ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που μόνο θαυμασμό μπορούν να σου προκαλέσουν. Πηγαίο συγγραφικό ταλέντο, ικανό να αγγίξει από τις πρώτες αράδες χορδές της ψυχής σου, μα πάνω από όλα αυθεντική, κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα.

Η Ιωάννα Δαμηλάτη μας ταξιδεύει με την πένα της τόσο μέσα από τα βιβλία της, όσο και μέσα από τα άρθρα της σε site, με τα οποία επιθυμεί να αγγίζει τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του κόσμου. Θέλει οι αναγνώστες της να ταυτίζονται με τα άρθρα νομίζοντας ότι τα έχει γράψει αποκλειστικά για εκείνους. Συγχρόνως ασχολείται και με την στιχουργία, ενώ για αρκετά χρόνια εργάστηκε σε μια μεγάλη εκδοτική εταιρία.

“ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΛΟΓΟ”

Μυτιλήνη γύρω στα 1942. Η Ρηνούλα όταν έμεινε μόνη της αναγκάστηκε να βάλει τον Στρατή της στο ορφανοτροφείο για να έχει τροφή το παιδί της να μην πεθάνει από την πείνα. Ο Στρατής προσπαθούσε να επιβιώσει μετά όλα αυτά που έγιναν στην ζωή του που τον σημάδεψαν και του άνοιξαν πληγές αγιάτρευτες όταν έμεινε μόνος του.

Ακόμα και ο έρωτας που τόσο πολύ τον σημάδεψε ήρθε σαν τυφώνας στην ζωή του και τον ισοπέδωσε τον άφησε μισό. Το στήριγμά του, η εγγονή του Μαρία, εκείνη τον κρατούσε ζωντανό και ζούσε μόνο για να την καμαρώσει όταν θα έφτανε η ώρα να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, με την δική του βοήθεια αφήνοντας στην άκρη τις πληγές του θέλησε να γίνει το σκαλί της για να ανέβει. Αυτή θα ήταν η ανταμοιβή του για όλα αυτά που τον διαλύσανε.

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, που σε καθηλώνει από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Ένα δυνατό, ανατρεπτικό, μα και άκρως διδακτικό έργο.

“ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΦΤΕΡΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ”

Η Άννα, η Ειρήνη, η Δήμητρα κι εγώ περιμέναμε να χτυπήσει η πόρτα από στιγμή σε στιγμή για να μας συλλάβουν. Δεν ξέραμε πότε θα βλέπαμε πάλι το φως της ημέρας. Η Ελένη είχε φύγει για πάντα και μας ήταν αδύνατον να αφήσουμε τον ένοχο ατιμώρητο. Ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος είχε διαπράξει το έγκλημα. Έμεινε επτασφράγιστο μυστικό ανάμεσά μας.

Έντεκα χρόνια μετά η καθεμία τράβηξε τον δρόμο της. Η ζωή μας έδινε μία δεύτερη ευκαιρία να ζήσουμε ξεχνώντας όλα όσα είχαν διαδραματιστεί. Ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως σε μία από τις συναντήσεις μας κάποιος κατά λάθος θα άκουγε τη συζήτησή μας και σαράντα ένα χρόνια αργότερα θα κινδύνευαν όλα να ανατραπούν. Το κεφάλαιο αυτό της ζωής μας είχε κλείσει οριστικά. Είχε κλείσει όμως;

Με κέρδισε ο τίτλος, βρήκα εξαιρετικά καλόγουστο το εξώφυλλο, εμπνευσμένη υπόθεση. Εσείς ακόμη να το εντάξετε στα προσεχώς της βιβλιοθήκης σας;!

Η άκρως ταλαντούχα συγγραφέας Ιωάννα Δαμηλάτη απάντησε στο δικό της 10 στα 10 και την ευχαριστούμε ολόψυχα!

_________________________________

10 ΣΤΑ 10 ΜΕ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΔΑΜΗΛΑΤΗ

1.Βρίσκεστε στο ίδιο πλοίο με ιστορική προσωπικότητα άλλης εποχής. Ποιά θα θέλατε να είναι αυτή και τι θα την ρωτούσατε;

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Θα ήθελα να τον ρωτήσω τι περισσότερο βλέπει εκείνος από όλους εμάς που τον κάνει να δημιουργεί όλα αυτά τα αριστουργήματα; Θα με έκανε πολύ χαρούμενη να μπορούσα να μπω και να δω από το τρίτο μάτι κάποιου μεγάλου καλλιτέχνη αυτό που βλέπει μόνο εκείνος σε άλλη διάσταση.

2. Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που αισθάνεται πως έχουν σπάσει τα φτερά του και δηλώνει παραίτηση απ’την ζωή;

Η ζωή δεν έχει μόνο κατηφόρα και αφού επέλεξε να βρεθεί στον πάτο για όποιο λόγο, ήρθε η ώρα να αρχίζει να αναδύεται πριν παρασύρει μαζί του ανθρώπους που αγαπά κι ας μην φαίνονται μπροστά του ανοιχτές πόρτες. Με το να τα  παρατάει όταν τα βρίσκει σκούρα δηλώνει ήττα. Τα φτερά ακόμη και σπασμένα από μόνα τους σε ωθούν να πετάξεις. Αφού αυτό είχες μάθει να κάνεις πάντα. Πρέπει να προσπαθήσεις ξανά με όποιο τίμημα. Η παραίτηση από τη ζωή προαναγγέλλει έναν αργό θάνατο.

3. Έχετε να φάτε πάνω από μήνα όταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια σας στρώνεται το πιο πλούσιο τραπέζι του κόσμου. Είστε έτοιμη να γευτείτε τα πάντα όταν ακούτε μια φωνή: “Ιωάννα, έτσι κι ακουμπήσεις οτιδήποτε, χάνεις το Νόμπελ Λογοτεχνίας!” Πώς αντιδράτε;

Εννοείται πως αρχίζω να χορεύω από την χαρά μου και περιμένω με λαχτάρα την βράβευσή μου. Το όνειρο μιας ζωής πραγματοποιείται, δεν θα σκεφτώ εκείνη τη στιγμή το φαγητό. Εξάλλου το στομάχι μου θα έχει δεθεί κόμπο από την αγωνία, άσε που θα έχει κλείσει κιόλας μετά από τόσο καιρό ασιτία. Θέλω να πιστεύω ότι μετά την απονομή κάτι θα έχει απομείνει στο τραπέζι που θα μπορέσω να γεμίσω το στομάχι μου.

4. Συμπληρώστε την φράση: “Είμαι η Ιωάννα και απορώ…”

Με την επιμονή μου, γιατί για την υπομονή μου δεν φημίζομαι να κάνω πράξη ότι έχω βάλει στο μυαλό μου. Δεν με σταματούν τα εμπόδια και προχωρώ με όποιο τίμημα.


5. Αν ήσασταν στίχος, ποιός στίχος θα ήσασταν; 

“Κουράστηκα με λογική να κουμαντάρω τη ζωή / φλερτάρισα με τους τρελούς κι έχω ξεφύγει σαν κι αυτούς.”

Στίχοι δικοί μου.

6. Βρίσκεστε σε γνωστό στέκι όταν σας πλησιάζουν δύο δημοσιογράφοι για μια μίνι συνέντευξη. Δέχεστε με χαρά όταν κάποια στιγμή αντιλαμβάνεστε πως σας έχουν μπερδέψει με άλλη συνάδελφο. Πως αντιδράτε;

Ατάραχη τους βοηθώ να βρουν τη συγγραφέα που ψάχνουν, αν και πιστεύω ότι στο τέλος ίσως θελήσουν να γνωρίζουν και τη δική μου δουλειά.

7. Η έμπνευση γυρνάει ποτέ την πλάτη στην Ιωάννα Δαμηλάτη;

Όχι ποτέ ως τώρα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Όταν κάθομαι ποτέ δεν σκέφτομαι τι θα γράψω στη συνέχεια κι ας έχω να κάτσω στον υπολογιστή μου ένα μήνα. Συνεχίζω κανονικά από εκεί που είχα μείνει χωρίς ποτέ να κρατάω σημειώσεις ή πλάνο. Το μόνο εμπόδιο μου είναι ο χρόνος. Εκείνος με κάνει κάποιες φορές να μην γράφω όσο συχνά θα το ήθελα.

8. Υπάρχουν αδιάβαστα βιβλία στην βιβλιοθήκη σας κι αν ναι, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού ή μήπως όχι;

Σε καμιά περίπτωση όχι, υπάρχουν πάρα πολλά αδιάβαστα βιβλία και ποτέ δεν τελειώνουν, αφού συνεχώς όλο αποκτώ νέα από τις παρουσιάσεις που παραβρίσκομαι. Όταν κάτσω όμως και έχω το χρόνο διαβάζω τουλάχιστον τρία βιβλία την εβδομάδα.

9. Θα γράφατε κάποιο παραμύθι;

Μα έχω γράψει ένα παραμύθι για την εγγονή μου τη Μελίνα. Δεν το έχω εκδώσει και ίσως να μην το κάνω ποτέ, αφού το έχω γράψει αποκλειστικά για εκείνη.

10. Ποιά από τις δέκα ερωτήσεις σας δυσκόλεψε περισσότερο και γιατί; (Οι απαντήσεις όλες και καμία απορρίπτονται!)

Η πρώτη. Δυσκολεύτηκα να αποφασίσω με ποια μεγάλη προσωπικότητα θα ήθελα να βρεθώ πάνω σε ένα πλοίο. Ήταν πολλοί εκείνοι που θα ήθελα να συν ταξιδέψω για να μπορέσω και μπω στην ψυχή τους και να δω μέσα από τα μάτια τους.

Σας ευχαριστώ πολύ, κυρία Καρρά, για την φιλοξενία στη σελίδα σας! Υπέροχες, πρωτότυπες ερωτήσεις. 10 στα 10 ευχαριστώ από καρδιάς!!!

Κοινοποιήστε
Χριστίνα Καρρά
Καθηγήτρια Γερμανικών, κειμενογράφος και συγγραφέας με τρία βιβλία στο ενεργητικό της: " Η κόρη του Ναζί", "Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος " και το πιο πρόσφατο "Γιατί το λεμονάκι δεν ήθελε να γίνει ποτέ πεπονάκι" από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Έχει έναν γιο και θεωρεί ότι η ευτυχία κρύβεται στα μικρά πράγματα που συνήθως προσπερνάμε. Αγαπημένη της ρήση: "Για να ανέβεις στην κορυφή, επιβάλλεται να ξεκινήσεις από την βάση."